Wordt leefstijlcoaching op basis van
DNA een ‘morele verplichting’?
Sinds eind vorig jaar is er in de gemeente Venlo een pilot waarbij twaalf inwoners hun leefstijl gaan verbeteren met een gepersonaliseerd programma dat is gebaseerd op hun DNA. De gemeente is co-financier van dat project, omdat ze benieuwd is of ze daarmee inwoners met een ongezonde(re) leefstijl gerichter kan begeleiden.
Onlangs zijn de eerste resultaten zichtbaar gemaakt. Wat blijkt: het gros van de deelnemers merkt een verbetering, mede omdat ze anders sporten en bewegen, en anders zijn gaan eten. Uit hun DNA bleek namelijk dat ze jarenlang niet op een voor hen effectieve manier met hun leefstijl bezig waren geweest. Trainingsprogramma´s, ook bij fitnessclubs, waren te algemeen van aard of te zeer gericht op ´trage krachttraining´, terwijl ze juist bijvoorbeeld veel meer op snelheid zouden moeten trainen om de gestelde doelen te behalen. Ook bij de voedingsadviezen poppen opmerkelijke ervaringen op. Mensen die jarenlang weinig calorieën tot zich namen om af te vallen, terwijl nu uit hun DNA blijkt dat ze juist hoog in het aantal calorieën moeten zitten.
Het bracht uiteraard de discussie op gang in hoeverre mensen bij fitnessclubs een programma volgen dat hen écht verder helpt om leefstijldoelen daadwerkelijk te behalen? Zijn programma´s niet te algemeen van aard en ‘beloven’ we leden niet iets wat we inhoudelijk onvoldoende kunnen beargumenteren? Omdat het inzicht in hun DNA ontbreekt. Een deel van de leden stopt bij fitnessclubs, omdat ze vinden dat ze hun doelen onvoldoende of niet snel genoeg behalen. Dat leidt tot minder motivatie en uiteindelijk vaak tot het opzeggen van het lidmaatschap. Met daarbij de kanttekening dat doelen die mensen zich stellen, niet altijd even realistisch en haalbaar zijn.
Bij de mensen die deelnemen aan de pilot met DNA, is hun motivatie anders van aard. Omdat ze meer inzicht in zichzelf hebben gekregen, weten ze beter hoe ze moeten trainen en eten om effect te kunnen behalen. Dat is motiverend en soms ook ontnuchterend: sommige doelen zullen, zo leert het DNA, voor die persoon heel moeilijk te behalen zijn.
Wordt leefstijlcoaching op basis van DNA een ‘morele verplichting’ voor beweegprofessionals en leefstijlcoaches? Zodat ze mensen beter, efficiënter en vooral ook eerlijker kunnen begeleiden naar een voor hen realistische gezonde(re) leefstijl? Het is een vraag die we de komende tijd vaker gaan stellen, onder meer in een symposium over ‘leefstijlcoaching op basis van DNA’ en een opleiding voor beweegprofessionals en leefstijlcoaches hoe ze DNA kunnen inzetten in de begeleiding van hun eigen klanten.
Maurice Ambaum
Hoofdredacteur Ezine NL Actief
28